شورش سفیانی

مردی شورش می کند که به او سفیانی گفته می شود ( عثمان بن عنبسه از تبار ابوسفیان و از نسل یزیدبن معاویه ) در وادی یابس واقع در محدوده شامات نمایان می گردد . او سمبل و نمونه آن دسته از حکام و فرمانروایان کشورهای اسلامی است که در عین انحرافاتشان با حق سر ستیز دارند که بعد از وی چنین کسانی دیده نخواهند شد و پس از او نسل چنین سردمدارانی منقرض خواهد گشت . زمان خروج و شورش او طبق روایات معتبر در ماه رجب است و احتمالاً در دهة آخر و روز جمعه می باشد که میان ظهور حضرت در مکه مکرمه و شورش سفیانی تنها شش ماه فاصله است0

امام صادق (ع) می فرمایند: سفیانی از نشانه های حتمی است و آغاز شورش او در ماه رجب خواهد بود . بر نواحی و شهرهای پنجگانه ، نه ماه حکومت می کند و حکومتش حتی یک روز هم بیش از 9 ماه طول نخواهد کشید.

امام باقر (ع) می فرمایند: سفیانی و قائم هر دو در یک سال نمایان می شوند .

در حدیث دیگری فرمودند: خارج شدن سفیانی و یمانی و سید خراسانی در یک سال و یک ماه و یک روز است . به همان ترتیب که دانه های تسبیح به دنبال هم می آیند ، آنها پشت سر هم و بلافاصله نمایان می شوند.

مقر فرماندهی سفیانی در زمان حکومتش شام خواهد بود و اهالی آنجا به جز تعداد کمی از او پیرویخواهند کرد . سفیانی در این زمان بر مناطق پنجگانه دمشق ، حمص ، فلسطین ، اردن و قنسرین حکومت می کند . وقتی که تا این حد مسیر را برای خود هموار می بیند به عراق هم طمع می کند و به این فکر می افتد که سپاهی را به آنجا گسیل دارد . لذا با سپاهی که حداقل هشتاد هزار نفر نیرو دارد و خود فرماندهی آن را بر عهده گرفته به آنجا می رود . در میان راه با سپاهی که فرمانروای عراق برای دفع و مقابله با آنها گسیل داشته ، مواجه می شود . ترک ها (روس ها) و رومیان (اروپاییان و آمریکاییها) هم به آتش جنگ دامن زده و خود هم در آن شرکت می کنند . جنگ طولانی و شدیدی در می گیرد و حدود صد هزار نفر کشته می شوند . در پی این جنگ سفیانی پیروز و وارد عراق می گردد . سپس راهی کوفه شده و درآنجا دست به کشتار و اعدام و اسیر کردن مردم می زند . با هموار گشتن جریان حکومت وی در عراق به لشکر کشی به ایران هم طمع کرده و راهی آنجا می شود . در حوالی باب اصطخر (شیراز) در جنگی با سید خراسانی روبرو می شود . میان آنها جنگ خانمان برانداز و شدیدی صورت می گیرد که پرچم های سیاه به فرماندهی شعیب بن صالح پیروز شده و لشکر سفیانی متواری و فراری می شوند . این اولین شکست سفیانی پس از آن همه پیروزی های پی در پی و سریعش در گذشته است . سفیانی در عین حال به دیار حجاز هم طمع کرده و سپاهی را به فرماندهی حُزَیمه که از بنی امیه است به آنجا اعزام می کند . ( اکثر روایات بر این که خود سفیانی در این سپاه نیست تاکید می کنند . ) سپاه با تمام نیروها و امکاناتش به سمت مدینه حرکت می کند و این در حالی است که در این ایام حضرت مهدی (ع) در آغازین روزهای ظهور خویش در مکه به سر می برند و پیگیر اخبار سفیانی هستند . سفیانی سپاهی مجهز را به سمت مکه گسیل می دارد که با معجزه الهی بیابان این سپاه را می بلعد و جر دو نفر اثری از بقیه نمی ماند.

مدتی کوتاه بعد از بلعیده شدن سپاه سفیانی در بیابان حضرت مهدی (ع) حرکت می کند و او را با سپاهش به عراق باز می گرداند و او را در منطقه رمله به هلاکت می رساند . بعد از این حادثه حضرت بر تمام منطقه ای که سفیانی بر آن حکومت می کرد تسلط می یابد.

ادامه دارد...